Onze trip naar Praag begon gelijk al met een classic: de slaapbank. Dorota en ik hebben echt een ‘fantastische’ nacht gehad op iets dat voelde als een stapel bakstenen, maar dan in bankvorm. De kids (die trouwens heerlijk sliepen in hun hoge bed) werden wakker alsof ze net een energiedrankje achterover hadden gegooid. Ik daarentegen, vroeg me af of ik ooit nog zonder gekraak zou kunnen lopen. Eén groot feest!
De ochtend startte met een belangrijke missie: koffie en brood. Dorota en Tygo waren de helden van de dag en gingen op pad naar Paul, zo’n chique bakker om de hoek. Dat brood zag er echt top uit, maar man, wat was het hard! Je kon er waarschijnlijk een kasteel mee slopen. Lekker? Ja, absoluut! Maar een waarschuwing voor je gebit was wel op z’n plaats geweest. We denken er nog steeds over na om er eentje als souvenir te bewaren, voor noodgevallen.
Vandaag stond Praag verkennen op het programma en ons eerste grote doel was de indrukwekkende Sint-Vituskathedraal. Onderweg verdwenen Sterre en Dorota in de schattigste kleine winkeltjes met lokale spulletjes. Ik bedoel, wie heeft een eeuwenoude kathedraal nodig als je een handgemaakte ketting kunt scoren met een schaap dat een bloemetje op z’n kop heeft? Toch? Tygo en ik daarentegen, wij waren helemaal onder de indruk van al die mooie gebouwen. Stonden we daar met open mond te staren naar al die pracht, waarschijnlijk dromend over hoe we ons eigen fort zouden bouwen.
We stuitten op een superleuke speeltuin op een eiland – echt een oase voor onze energieke kids. Na wat lekker uitleven, doken we een middeleeuws restaurant in. De ridders en jonkvrouwen waren vervangen door een gezellige familie, en het eten was heerlijk.
Maar toen, het drama van de dag! Na een drankje en een hapje in het middeleeuwse restaurant, kwamen we erachter dat Sterre haar tas had laten liggen in een ander restaurant waar we een drankje hadden gedaan. Paniek! Dat betekende een ‘gezellige’ wandeling van twee kilometer terug. Oh, en ik moet nog even vertellen dat we onderaan de Karelsbrug ook nog een fantastische snoepwinkel tegenkwamen. Dat was levensgevaarlijk voor de portemonnee, maar een waar paradijs voor de kids! En voor ons, stiekem.
De ultieme trappen-challenge en een kilometerrecord
Om bij de Sint-Vituskathedraal te komen, moesten we een belachelijk aantal trappen op. Serieus, ik denk dat we de Mount Everest hebben beklommen, maar dan in Praagse stijl. Mijn kuiten protesteren nog steeds luid en duidelijk. Uiteindelijk kwamen we uit op een totaal van zestien kilometer lopen. Mijn stappenteller vierde feest, mijn voeten wilden daarentegen direct scheiden.
Tegen de avond waren we compleet gesloopt. De wandelschoenen hadden het zwaar gehad en onze lichamen schreeuwden om rust. De zoektocht naar een restaurant was kort en krachtig: het eerste het beste restaurant vlakbij ons appartement. Geen zin meer om ook maar één stap extra te zetten. Na een heerlijke maaltijd vielen we als blokken in slaap, dromend van minder trappen en zachtere slaapbanken.
